Art. 152. Prawo do urlopu wypoczynkowego
§ 2. Pracownik nie może zrzec się prawa do urlopu.
W świetle prawa pełnoprawnym pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę. Nie ma znaczenia to, czy pracuje ona na cały etat, na 3/4 czy 1/2 – w każdym z tych przypadków przysługiwać jej będą wszelkie przywileje pracownicze. Jednym z nich jest prawo do urlopu wypoczynkowego. W dzisiejszym artykule sprawdzamy, kto może liczyć na przyznanie urlopu wypoczynkowego i jaki jest jego wymiar.
Spis treści:
Urlop wypoczynkowy jest jednym z najważniejszych przywilejów, na jakie liczyć mogą wszystkie osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę – niezależnie od formy etatu i wymiaru podjętej przez nich pracy.
Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisanie prawnymi pracownik uzyskuje prawo do skorzystana z płatnego urlopu wypoczynkowego wraz z wykonywaniem swych obowiązków służbowych. Z upływem każdego kolejnego miesiąca pracy naliczane są na rzecz pracownika kolejne dni urlopu, które wykorzystać on może w danym roku.
Co istotne, przywilej urlopu wypoczynkowego jest nieodwołalny i przyznany bezwarunkowo każdej osobie zatrudnionej na etat. W związku z tym pracodawcy muszą liczyć się z tym, że nieudzielenie urlopu i nieprzestrzeganie przepisów w tymże zakresie podlegają karze grzywny. Sprawdź oferty pożyczek na dowód oraz pożyczek bez BIK.
PODSTAWA PRAWNA
Art. 152. Prawo do urlopu wypoczynkowego
Źródło: Dz.U.2019.0.1040 t.j. – Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy
Przyznanie tego przywileju nie zależy od wymiaru etatu, na jakim dany pracownik zdecydował się wykonywać swe zawodowe obowiązki – przysługuje zarówno osobie pracującej na pół etatu, jak i na 2/3 czy 3/4 (oczywiście w proporcjonalnym wymiarze).
Urlop wypoczynkowy przysługuje każdej osobie, która została zatrudniona na etat – a więc na podstawie umowę o pracę.
Urlop wypoczynkowy jest więc niezbywalnym prawem każdego pełnoprawnego pracownika, a fakt ten podkreślają odpowiednie przepisy Kodeksu Pracy. Liczba dni, a więc inaczej wymiar urlopu przysługującego danemu pracownikowi, zależy jednak przede wszystkim od stażu pracy i liczby przepracowanych miesięcy kalendarzowych. Więcej na ten temat w kolejnych akapitach tekstu. Sprawdź oferty pożyczek na raty oraz pożyczek pozabankowych.
Zgodnie z treścią odpowiednich artykułów Kodeksu Pracy każdy pracownik, który po raz pierwszy podejmuje się pracy na etat, stopniowo uzyskuje prawo do urlopu wypoczynkowego wraz z upływem każdego miesiąca pracy.
PODSTAWA PRAWNA
Art. 153. Nabycie prawa do urlopu wypoczynkowego
Jak wynika z wyżej przytoczonej podstawy prawnej, świeżo upieczony pracownik etatowy zyskuje prawo do wykorzystania 1/12 wymiaru urlopu wraz z każdym kolejnym przepracowanym miesiącem kalendarzowym. Ułamek ten odpowiada 1,66 dnia urlopu, jaki przysługiwać będzie owemu pracownikowi w kolejnym roku jego pracy. Prawo do urlopu w pierwszym roku pracy narasta więc wprost proporcjonalnie do upływu okresu zatrudnienia, a jego wymiar zwiększa się z każdym przepracowanym miesiącem o 1,66 dnia urlopu.
Wymiar urlopu wypoczynkowego, a więc inaczej mówiąc ilość dni przysługujących danemu pracownikowi na wypoczynek, zależy przede wszystkim od stażu pracy i liczby przepracowanych na etacie lat. Sprawdź również ranking pożyczek na 500 plus.
Zgodnie z przepisami określonymi w Kodeksie pracy, wymiar urlopu wynosi:
Wymiar urlopu pracownika, który pracuje w niepełnym wymiarze czasu (np. na pół lub na 3/4 etatu), ustalany jest wprost proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy tego pracownika. Każdy niepełny dzień przyznanego urlopu zaokrągla się zawsze na korzyść pracownika – w górę do pełnego dnia.
Co istotne, wszystkie niewykorzystane dni urlopu wypoczynkowego przechodzą na następny rok, lecz muszą być wykorzystane do 30 września owego kolejnego roku kalendarzowego.
PODSTAWA PRAWNA
Art. 154. Wymiar urlopu wypoczynkowego
§ 1. Wymiar urlopu wynosi:
1) 20 dni – jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej niż 10 lat;
2) 26 dni – jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat.
§ 2. Wymiar urlopu dla pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy tego pracownika, biorąc za podstawę wymiar urlopu określony w § 1; niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia.
Źródło: Dz.U.2019.0.1040 t.j. – Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy
Do okresu zatrudnienia zalicza się – oprócz stażu w obecnym miejscu – wszelkie okresy poprzedniego zatrudnienia, bez względu na przerwy w tych pracach, a ani sposób ustania dawnych stosunków pracy.
Co niezwykle ważne dla wielu z nas, do okresu zatrudnienia wliczane są także lata nauki. Zasada ta obejmuje lata edukacji spędzone w zasadniczych lub równorzędnych szkołach zawodowych (nie więcej jednak niż 3 lata) czy w średnich szkołach zawodowych (także tych dla absolwentów zasadniczych i równorzędnych szkół zawodowych) – do 5 lat.
Do okresu pracy wliczany jest także czas pobierania nauki w średniej szkole ogólnokształcącej (do 4 lat), szkole policealnej (do 6 lat) oraz szkole wyższej (do 8 lat). Warto mieć jednak na uwadze, iż okresy nauki nie podlegają sumowaniu, co oznacza, iż warto podać do okresu pracy ten czas pobierania edukacji, jaki jest w naszym przypadku najkorzystniejszy.
PODSTAWA PRAWNA
Art. 155. Wliczanie okresu nauki do oo okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu
Źródło: Dz.U.2019.0.1040 t.j. – Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy
Najlepszą cechą urlopu wypoczynkowego, jaki przysługuje każdemu pracownikowi etatowemu po wypracowaniu odpowiedniej liczby miesięcy kalendarzowych, jest fakt otrzymania wynagrodzenia za czas wypoczynku.
Wartość wypłaty za czas urlopu jest równa kwocie, jaką dany pracownik otrzymałby, gdyby – zamiast wypoczywać – pracował. Jest to niezwykle pozytywna informacja dla wszystkich pełnoprawnych pracowników w Polsce. Szczegółowe informacje na ten temat znaleźć można w artykule 172. Kodeksu pracy.
PODSTAWA PRAWNA
Art. 172. Wynagrodzenie za czas urlopu wypoczynkowego
Art. 172[1]. świadczenie pieniężne za czas urlopu wypoczynkowego
§ 1. Jeżeli pracodawca na podstawie odrębnych przepisów jest obowiązany objąć pracownika ubezpieczeniem gwarantującym mu otrzymanie świadczenia pieniężnego za czas urlopu, pracownikowi nie przysługuje wynagrodzenie przewidziane w art. 172 lub ekwiwalent pieniężny, o którym mowa w art. 171 [ekwiwalent za niewykorzystany urlop – przyp. red.].
§ 2. Jeżeli świadczenie pieniężne za czas urlopu, o którym mowa w § 1, jest niższe od wynagrodzenia przewidzianego w art. 172 lub od ekwiwalentu pieniężnego, o którym mowa w art. 171, pracodawca jest obowiązany wypłacić pracownikowi kwotę stanowiącą różnicę między tymi należnościami.
Źródło: Dz.U.2019.0.1040 t.j. – Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy
Dodaj komentarz