Jak zwiększyć szansę na otrzymanie kredytu lub pożyczki?

Własny kredyt lub pierwsza pożyczka to dla wielu z nas ważne, choć niezwykle stresujące przeżycie. Jak szybko się okazuje, samo zbieranie wymaganych zaświadczeń i druków potrafi wykończyć wnioskodawcę. A nawet mimo najdokładniejszego przygotowania i tak w trakcie analizowania naszego wniosku okaże się, że brakuje kilku formularzy lub niezbędnych wydruków. Warto, by cały nasz stres związany z oczekiwaniem na decyzję kredytową nie poszedł na marne. Dlatego warto zrobić wszystko, by jak najbardziej zwiekszyć swoje szanse na otrzymanie upragnionego finansowania.

W końcu nie ma nic gorszego, niż otrzymanie negatywnej decyzji kredytowej, gdy byliśmy pewni, że wszystko pójdzie jak z płatka. W dzisiejszym artykule postaramy się wyjaśnić, jak krok po kroku przygotować się do zaciągnięcia kredytu lub pożyczki. Wskażemy najczęściej popełniane błędy i wypunktujemy najważniejsze kwestie, o których warto pamiętać, chcąc zwiększyć swe szansę na uzyskanie kredytu. 

Każdy, komu zależy na uzyskaniu ważnego kredytu lub pożyczki, powinien pomyśleć o zwiększeniu swych dochodów. Choć brzmi to banalnie, w rzeczywistości jednak niewielu zainteresowanych decyduje się na podjęcie dodatkowej pracy lub zwiększeniu wykonywanego etatu o 1/5 czy 1/4. A to właśnie osiągane zarobki mają kluczowe znaczenie dla przyszłości naszego wniosku kredytowego. Mimo tego, niektóre firmy pożyczkowe mogą okazać się mniej restrykcyjne, a alternatywnym rozwiązaniem może być np. pożyczka na dowód.

Nie warto zaciągać kredytu z ratą, której spłata stanie się największym naszym zobowiązaniem, zajmując znaczną część wypłaty. Zasada „zastaw się, a postaw się” nie jest ani rozsądnym, ani godnym pochwały rozwiązaniem. By uzyskać kredyt, musi być nas po prostu na niego stać. Warto poszukać dodatkowej pracy lub pomyśleć o lepszym zatrudnieniu, jeśli chcemy zasiągnąć kredyt na wiele długich lat. Oczywiście taka zmiana nie nastąpi w kilka dni, lecz czymże są dwa czy trzy miesiące zwłoki wobec bezpieczeństwa naszego kredytu i domowych finansów?

Banki w różny sposób podchodzą do kwestii oceniania wysokości dochodów przyszłego kredytobiorcy. O ile zatrudnieni na umowę o pracę nie powinni zaprzątać sobie tym głowy (umowa o pracę na czas nieokreślony to najlepiej oceniana forma zatrudnienia przez analityków bankowych), tak wszyscy ci, którzy pracują na podstawie umowy cywilnoprawnej, mogą spotkać się z różnymi ograniczeniami. Wiele banków w wyliczanej zdolności kredytowej uwzględnia dochody z umów zlecenia lub umów o dzieło dopiero wtedy, gdy konsument pracuje w owy sposób 6-12 miesięcy. 

Podobne problemy z uzyskaniem kredytu mogą mieć przedsiębiorcy rozliczający się z fiskusem na podstawie ryczałtu ewidencjonowanego. Wszystko dlatego, że owi podatnicy opłacają odpowiedni PIT od przychodów, a nie dochodów. Banki, zachowując margines błędu, szacują właściwy dochód przedsiębiorcy na kwotę zaniżoną.

W przypadku płatników niskich stawek ryczałtu (3%, 5,5% czy 8,5%) określony w ten sposób dochód wynosi zaledwie 20-25% osiąganych przychodów, co znacząco obniża zdolność kredytową wnioskodawcy. Jeśli więc planujemy złożenie wniosku o ważny dla nas kredyt, pomyślmy, czy nie warto poprosić pracodawcy o zmianę formy zatrudnienia, a w przypadku przedsiębiorców – czy nie zmienić formy opodatkowania (np. na podatek liniowy). 

Oprócz odpowiedniej formy zatrudnienia banki zwracają uwagą także na zajmowane stanowisko i pełnione funkcje – zwłaszcza w przypadku dużych kredytów gotówkowych lub hipotecznych. Wszystko z powodu wymogów oceny ryzyka i przyjętych metod wyliczania wiarygodności konsumenckiej. 

Warto pamiętać o tym, uzupełniając wniosek kredytowy, a w razie wypełniania zaświadczenia przez pracodawcę – poprosić go o korzystne wskazanie stanowiska. Podobne uwagi dotyczą określania branży zatrudnienia. Nie warto podawać takiego sektora, który nie jest ceniony lub co gorsza – podupada. Jeśli jesteś pracownikiem zakładu szewskiego, wypisz we wniosku, że pracujesz w „branży usługowej” na stanowisku na przykład „Starszego doradcy klienta”. Choć brzmi to nieco enigmatycznie, nie wzbudzi podejrzeń banku (a tym bardziej obaw o podupadającą branżę i niepewne zatrudnienie kredytobiorcy).

Windowanie naszej zdolności kredytowej przed bankiem nie powinno ograniczać się jedynie do zwiększania dochodów i poprawy detali związanych z zatrudnieniem. Ważne jest wykazanie niewielkich kosztów życia, o które każdy kredytodawca z pewnością nas spyta. 

Co oczywiste, spora część kredytobiorców (zwłaszcza młodych) żyje w wynajmowanym mieszkaniu. Koszt najmu różni się oczywiście w zależności od miasta (a nawet dzielnicy!) zamieszkania, lecz przyjmując średnie stawki, możemy przyjąć, iż za 40-metrowe lokum miesięczny wynajmem kosztuje 1300 złotych. Do tego należy doliczyć czynsz i podstawowe koszty eksploatacyjne – to oczywiste, że niemal nikomu nie uda się zmieścić w bankowych widełkach.

Dlatego warto zapamiętać jedną zasadę: we wniosku bankowym nie podajemy rzeczywistych kosztów utrzymania gospodarstwa domowego, lecz te, jakie mieszczą się w przyjętych wymogach bankowych. I nie jest to porada wyssana z palca, lecz od lat stosowana praktyka konsumencka, do której zachęcają sami pracownicy banku.

Każde aktywne zobowiązanie, jakie mamy na swoim karku, znacząco obniża naszą zdolność kredytową. Dlaczego? Bo im więcej mamy zobowiązań, tym ciężej jest nam je spłacać i wiązać koniec z końcem. A to negatywnie wpływa na ocenę ryzyka inwestycyjnego ze strony banku i nie wróży wydania pozytywnej decyzji kredytowej. 

DTI jest specjalnym współczynnikiem stosowanym przy ocenie ryzyka kredytowego danej inwestycji. Określa on stosunek kwoty poszczególnej raty kredytu do miesięcznych dochodów otrzymywanych przez kredytodawcę. Mówiąc prościej: DTI pokazuje, jaki udział w budżecie domowym zajmują wszystkie nasze zobowiązania kredytowe. DTI wynosi zwykle 40-50% (w zależności od wysokości zarobków wnioskodawcy i indywidualnych ustaleń banku). Dlatego jeśli planujesz złożyć wniosek o kredyt, a masz już na karku kilka innych zobowiązań, poczekaj, aż spłacisz je wszystkie (lub chociaż jedno / dwa z nich).

W końcu po konsumencie bez historii kredytowej nie wiadomo, czego się spodziewać. Dlatego jeśli zależy Ci na sporym kredycie i dobrych warunkach, zacznij od małych zobowiązań – pożycz małą sumę na kilka miesięcy lub załóż kartę kredytową regularnie ją spłacaj. Dzięki temu trafisz do bazy konsumentów – Biura Informacji Kredytowej.

Biuro Informacji Kredytowej, nazywane skrótowo BIK-iem, to przedsiębiorstwo założone przez kooperację Związku Banków Polskich z prywatnymi bankami. Jego najważniejszym zadaniem jest gromadzenie, integrowanie i udostępnianie danych, jakie dotyczą historii kredytowej wszystkich klientów banków, SKOK-ów oraz od niedawna również pozabankowych firm pożyczkowych.

Każdy konsument, który choć raz skorzystał z usług bankowych (a także i wielu weryfikowanych firm pożyczkowych), z pewnością trafił do bazy BIK-u. Obecność na spisach tego przedsiębiorstwa nie jest niczym złym! Wręcz przeciwnie – pokazuje zainteresowanemu bankowi, że jesteśmy doświadczonymi klientami, skoro trafiliśmy na listę Biura Informacji Kredytowej. Jeśli jednak na liście znaleźliśmy się ze względu na nieterminowe spłaty zobowiązań, możemy rozważyć pożyczkę bez BIK.

Oczywiście oprócz odpowiednich zarobków i niewielkich zobowiązań, istotna jest także pozytywna wiarygodność kredytowa. Przyszły kredytobiorca powinien posiadać stabilne zatrudnienie, nienaganną opinię jako klienta banku, ale co najważniejsze – czystą historię kredytową.

Każda instytucja finansowa, jaka udziela kredytów na polskim rynku bankowym, stosuje własny model wyliczania wiarygodności kredytowej danego wnioskodawcy. Im większa kwota kredytu, o jaką się staramy, tym bardziej restrykcyjne będą mechanizmy scoringowo-ratingowe. A co bardziej niż pewne, analitycy bankowi dokopią się wszystkich informacji na  temat danego wnioskodawcy.

Wynika to ze zbyt wysokiego ryzyka inwestycyjnego. Dlatego jeśli mamy za sobą kilka „czarnych punktów” historii kredytowej, warto pomyśleć o ich wyczyszczeniu. Pisaliśmy o tym w osobnym artykule: https://www.zadluzenia.com/czyszczenie-bik/.

Zabezpieczenie kredytu to nic innego, jak zapewnienie bankowi rekompensaty z tytułu niespłacania udzielonego przez tę instytucję kredytu. Zabezpieczenie jest więc pewną formą gwarancji – jeśli ja, kredytobiorca, okażę się być nierzetelnym konsumentem, mój kredytodawca zatrzyma uiszczone zabezpieczenie i nie straci własnych pieniędzy. 

Dlatego warto z niego skorzystać, gdy samemu jest się wystarczająco wiarygodnym kandydatem na kredytobiorcę. Bank przychylniej spojrzy na nasz wniosek, gdy wskażemy na nim określone zabezpieczenie. 

Na polskim rynku bankowym istnieje wiele form finansowego zabezpieczenia kredytu:

• wkład własny,
• zastaw
• przewłaszczenie,
• kaucje,
• ustanowienie hipoteki – w przypadku zaciągania kredytu hipotecznego.

Każdy zainteresowany kredytobiorca ma więc możliwość wybrania najkorzystniejszej formy zabezpieczenia.

Oprócz stricte finansowego zabezpieczenia, banki uznają także inną formę zabezpieczenia. Mowa o poręczeniu kredytu – czyli zabezpieczeniu spłaty zobowiązania przez osobę trzecią, zwaną żyrantem lub poręczycielem. 

Poręczyciel odpowiedzialny jest za kredyt lub pożyczkę właściwego kredytobiorcy – zwłaszcza wtedy, gdy ten przestanie spłacać swe zobowiązanie. Poręczyciel odpowiada więc własnym nazwiskiem (a co najważniejsze – majątkiem) za terminową i bezproblemową spłatę zobowiązania osoby trzeciej. Skorzystanie z pomocy poręczyciela z pewnością okaże się pomocne wtedy, gdy właściwy kredytobiorca nie będzie wykazywać odpowiednio wysokiej zdolności lub wiarygodności kredytowej. Majętny żyrant zapewni bank, że w razie potrzeby spłaci zobowiązanie. Co więcej, sam fakt wyrażenia zgody na poręczenie w oczach banku świadczyć będzie o wiarygodności kredytobiorcy. 

Bywa tak, że bank odmawia przyznania kredytu konsumentowi, którego małżonek zmaga się z długami i poważnymi problemami finansowymi. Wszystko dlatego, że w oczach banku liczy się nie tyle status związku dwojga konsumentów, ile prawa do majątku i poszczególne dorobki.

Dlatego bywają sytuacje, w których warto przemyśleć rozdzielność majątkową. Do jednych z nich należy ubieganie się o kredyt przy jednoczesnym zadłużeniu partnera. Pary z notarialnie przyznaną rozdzielnością wykazują własne, zupełnie niezależne majątki. Nawet jeśli małżonek kredytobiorcy popadnie w tarapaty i jego partner postara się mu pomóc, dla banku dodatkowe zobowiązania i finansowa aktywność kredytobiorcy nie będą istotne. „Na papierze” nic się bowiem nie zmieni – a więc ani zdolność, ani wiarygodność kredytobiorcy nie zmaleją.

Wielu z nas nie posiada wystarczającej zdolności lub wiarygodności kredytowej, by samodzielnie zaciągnąć kredyt. W takim wypadku warto pomyśleć o włączeniu do grona kredytobiorców osoby trzeciej, jaką darzymy zaufaniem. Współkredytobiorcą naszego kredytu mogą zostać pracujące, prowadzące własną działalność gospodarczą, wykonujące wolne zawody, a nawet – emeryci i renciści. Co jednak istotne, w przypadku seniorów szczególe znaczenie odgrywać będzie ich wiek.

Maksymalny wiek, w którym konsument ma prawo ubiegać się o status współkredytobiorcy, zwykle ustalany jest przez poszczególne banki. Owe limity wiekowe wyznaczane są na podstawie regularnie aktualizowanych statystyk i prognoz medyczno-społecznych. Nazywa się je maksymalnym wiekiem kredytobiorcy. Z tego powodu należy przemyśleć czy zaciągnięcie kredytu np. z rodzicami jest dobrym rozwiązaniem.

W terminologii bankowej maksymalny wiek kredytobiorcy określa liczbę lat, jaką kredytobiorca powinien osiągnąć nie wcześniej niż w chwili dokonywania ostatniej spłaty kredytu. Jeśli więc maksymalny wiek w danym banku wynosi 70 lat, a o status współkredytobiorcy stara się 50-latek, zobowiązanie może zostać ratalnie rozłożone na okres nie dłuższy, niż 20 lat. Warto o tym pamiętać, wybierając współkredytobiorcę dla własnego zobowiązania.

Czasami bank odmawia przyznania kredytu, bowiem wyliczona wartość poszczególnej raty naszego finansowania jest zbyt duża. Co to oznacza? Każdy z nas osiąga pewne dochody. Zgodnie ze standardami bezpieczeństwa konsumenckiego wartość miesięcznych zobowiązań bankowych nie powinna przekraczać 40-50% kwoty tychże dochodów. Dlatego banki wyliczają tak zwany wskaźnik DTI (ang.   – zadłużenie wobec dochodu)

Wskaźnik DTI jest specjalnym współczynnikiem stosowanym przy ocenie ryzyka kredytowego danej inwestycji. DTI pokazuje, jaki udział w budżecie domowym zajmuje dane zobowiązanie kredytowe. Według obowiązujących przepisów i praktyk bankowych wskaźnik DTI nie powinien przekraczać 40-50% dochodów uzyskiwanych w danym domostwie.

Jeśli wskaźnik DTI przekracza dozwolone normy, a my nie chcemy zmniejszyć kwoty kredytu, warto pomyśleć o wydłużeniu całkowitego okresu spłaty. Zwiększając liczbę rat, zmniejszymy jednocześnie wartość comiesięcznych spłat zobowiązania. Wskaźnik DTI wróci do normy, a bank zgodzi się przyznać nam kredyt. 

Każdy z banków stosuje inne metody wyliczania zdolności kredytowej i ustala odrębne limity oceny ryzyka inwestycyjnego. Poszczególne instytucje wyznaczają odmienne progi maksymalnego wieku kredytobiorcy, uznają inne formy zatrudnienia, wymagają różnych wkładów własnych i określają zupełnie nieidentyczne kryteria dodatkowe. Co więcej, każdy z polskich banków oferuje nieco inne warunki kredytowe. Jedni wymagają uiszczenia prowizji, podczas gdy inni żądają wysokich oprocentowań i marż. 

Dlatego każdy, komu zależy na uzyskaniu korzystnego kredytu lub pożyczki, powinien bez zastanowienia sprawdzić oferty kilku różnych banków. Może się bowiem okazać, że w jednym z banków w ogóle nie dostaniemy kredytu, w zmuszeni będziemy sporo przepłacić, a w którymś z kolejnych natrafimy na naprawdę korzystną ofertę.